Busa-Astor,
bijna 6 maanden oud
Busa-Astor
- zo heet hij tijdens officiële aangelegenheden, als we bijvoorbeeld
hoogwaardigheidsbekleders bezoeken – anders gewoon ‘Busa’ weegt
op zondag 13 november 25kg en heeft een schofthoogte van 60cm.
Veertien dagen geleden begon hij tijdens het plassen aarzelend zijn
poot op te tillen. Nu gaat bij elke plas bijna altijd de poot omhoog.
Het is een rustige (allerminst angstige), slimme, energieke jonge
hond; hij is gek op andere honden en hij is gek op mensen, vooral op
kinderen en ouden van dagen, in het bijzonder als ze achter een
rollator lopen. Anders gezegd: het is een erg sociale hond. De
lessen op de puppycursus en die van de vervolgcursus pikt hij snel
op. Eén van de instructrices is dat ook opgevallen en heeft al
aangekondigd: ‘Mijn volgende hond wordt ook een GM.’ Nu als dat
geen compliment is voor de GM, dan weet ik het niet meer. Ikzelf heb
4 honden gehad, maar Busa is de meest kalme en slimme. Die twee
eigenschappen weet hij goed te combineren. Toen hij 3 maanden was
probeerde ik met hem te speuren. Mijn vriendin verdween in een bos
uit het zicht van Busa en verstopte zich een paar honderd meter
verderop, terwijl ze ook nog eens een hoek van 90 graden had gemaakt.
Geen geringe, eerste opdracht voor een puppy van 3 maanden! Toch
speurde hij haar moeiteloos op. Hierin combineerde hij zijn rust en
slimheid: niet gejaagd en nerveus als een speer het spoor volgen, nee
goed gefocust en geconcentreerd, de neus heel dicht bij de grond. Een
week of wat later verstopte mijn vriendin zich weer (altijd ergens
in een natuurgebied en ikzelf weet niet waar zij zich verbergt). Oké,
zei ik nadat ik van haar een ‘akkoord-sms-je’ had ontvangen:
‘Zoek.’ Hup, de neus op de grond en hij maakte een paar flauwe
bochten. Ineens liep hij een paar keer in de rondte; ik dacht: hij is
het spoor kwijt. Welnee, mijn vriendin had - en dat had ze helemaal
niet mogen doen - een paar achtjes gedraaid! Al snel liet hij de
rondjes achter zich en hij zette zijn tocht voort, de neus consequent
dicht bij de grond, en enkele minuten later: ja hoor... Grappig was
dat ik haar al op een afstand van 6 meter zag, maar onze speurneus
pas toen hij haar op 3 meter was genaderd, zozeer zat-ie met zijn
neus vlak op de bosgrond. Een volgende keer was hij in een groot bos
écht het spoor bijster. Wat deed hij? Hij ging eenvoudigweg
stilstaan. Stak zijn neus in de lucht, snoof van alle kanten de lucht
in en nam zijn besluit: ja hoor, het juiste, want na een meter op 5
zat hij weer op het spoor en vond haar 200 meter verderop.
Op
de puppy en vervolgcursus doen we niet aan speuren en apporteren.
Maar ik heb Busa meteen als kleintje al apporteren geleerd.
Eigenlijk heb ik hem niets geleerd: hij deed het als vanzelf. En
vanaf die dag hebben we er een spelletje van gemaakt. Af en toe in
de huiskamer, zo nu en dan buiten. Op een dag gingen alle cursisten
met hun hond onder begeleiding van de instructrices een zogenaamde
loopneuzen-wandeltocht doen. 8 honden en hun bazen op stap door het
bos. Het was een tocht met een survival tintje - dat stelde overigens
niet veel voor. Zo kwamen we op een plek aan bij een vijver, aan de
oever stond een grote boom met daaraan een plastic tas, waarin
allemaal hoedjes en petjes; iedere baas moest een petje opzetten en
daarna moest er een groepsfoto gemaakt worden met de hond in de
keurige aan-de-voet-positie. (Dit was een van de opdrachten. U ziet:
het had niet veel om het lijf.) Maar wat gebeurde er? Er waaide een
rooie pet weg, zo de vijver in en die dreef bij ons vandaan… Geen
van de honden kon apporteren, maar Busa wel. Bovendien had hij een
week daarvoor voor het eerst écht gezwommen. Ja, daar stonden de
bazen met hun honden beteuterd te kijken naar een wegdrijvende pet.
Nu deze baas niet hoor! Hij riep ‘apport’ en wees naar de pet.
Hup, Busa te water zonder aarzeling. Hij zwom gelijk krachtig naar de
pet, een gretige hap, een draai en terug. Even later werd de
groepsfoto gemaakt: je kan duidelijk zien welke de natte pet is en
ook haal je zonder meer de baas eruit, die wel erg trots kijkt…
Voorlopig
ga ik door met de gehoorzaamheidstraining. Ik denk dat ik me dan met
hem – onder goede begeleiding, want ik ben geen hondenfluisteraar –
specialiseer in speuren.
Overbodig om te zeggen dat ik
een goede band met hem heb. Om 7 uur ’s ochtends maakt hij me
wakker. Hiervoor heeft hij een vaste werkwijze. Daar kwam ik achter,
toen ik op een keer al wakker was, maar net deed of ik nog sliep, en
hij aan zijn ‘wek- en opsta-onderneming’ begon. Eerst bijt hij
een paar keer heel zachtjes in mijn oor. Geef ik geen kik, dan
likt-ie 3 à 4 keer zachtjes in mijn oor. Word ik nog niet wakker,
dan geeft-ie een paar ferme likken over mijn gezicht. Is die luie
baas dan nog niet bij bewustzijn, dan wordt er grof geschut in
stelling gebracht: hij springt op bed en plant zijn beide voorpoten
op mijn borst. Nu, dan ben ik écht wakker. Sta op kleed me aan en
hij krijgt zijn ontbijt. Voor ons begint er weer een nieuwe dag vol
van avontuur – wat een heerlijke hond, die Busa-Astor!
Peter
den Hertog
Even zitten voor de foto ben ik nou niet knap???
De neus gaat vier in de lucht
Af en toe ook even luisteren hoor
En springen dat ik kan
Ga ik nou die stok halen of toch maar niet..???
Nou laat ik het proberen
Jee das raar dat zwemmen maar ik heb hem
Joepie ik kom er aan ik heb zomaar een stukje gezwommen hihi
Geen opmerkingen:
Een reactie posten